Górnictwo

Wiązania obudowy drewnianej – rodzaje wiązań obudowy.
 
Aby połączyć drewniany stojak ze stropnicą konieczne jest wykonanie wiązania. Takie połączenie stropnicy ze stojakiem nazywamy właśnie wiązaniem. W polskim górnictwie najczęściej stosowanym wiązaniem jest wiązanie polskie. Wiązanie niemieckie i wiązanie szwedzkie są zdecydowanie rzadziej używane.
   

Obudowa drewniana – wiązanie polskie

Wiązanie polskie obudowy drewnianej – w grubszym końcu stojaka za pomocą siekiery wykonujemy olunek czyli półokrągłe wycięcie. Na powierzchni olunek wykonuje się cylindryczną piłą mechaniczną. W wycięciu tym, w olunku spoczywa stropnica. Ważne jest aby średnica stojaka była odpowiednio do średnicy stropnicy. Stropnica musi wypełniać cały olunek.

Wiązanie polskie jest bardzo łatwe do wykonania. Obudowa drewniana z wiązaniami polskimi dobrze pracuje przy nacisku pionowym na stropnicę.Wadą tej wiązania polskiego jest to, że stojaki mają tendencję do zsuwania się do wyrobiska. Aby temu zapobiec, przy ciśnieniach bocznych montujemy podstropnice czyli rozpory.

Obudowa drewniana – wiązanie niemieckie

Wiązanie niemieckie obudowy drewnianej – wiązanie to wymaga wysokiej precyzji wykonania. Wiązanie niemieckie bardzo dobrze pracuje przy ciśnieniu bocznym oraz pionowym z góry.

Obudowa drewniana – wiązanie szwedzkie

Wiązanie szwedzkie obudowy drewnianej – wiązanie szwedzkie stosowane jest przy ciśnieniach występujących od stropu i ociosów. Wiązanie szwedzkie polega na styku płaszczyzny stojaka i stropnicy pod określonym kątem.

Obudowa drewniana – wiązanie na czop

Obudowa drewniana – wiązanie na cios