Górnictwo

Wiązania obudowy drewnianej – rodzaje wiązań obudowy.
 
Aby połączyć drewniany stojak ze stropnicą konieczne jest wykonanie wiązania. Takie połączenie stropnicy ze stojakiem nazywamy właśnie wiązaniem. W polskim górnictwie najczęściej stosowanym wiązaniem jest wiązanie polskie. Wiązanie niemieckie i wiązanie szwedzkie są zdecydowanie rzadziej używane.
   

Obudowa drewniana – wiązanie polskie

Wiązanie polskie obudowy drewnianej – w grubszym końcu stojaka za pomocą siekiery wykonujemy olunek czyli półokrągłe wycięcie. Na powierzchni olunek wykonuje się cylindryczną piłą mechaniczną. W wycięciu tym, w olunku spoczywa stropnica. Ważne jest aby średnica stojaka była odpowiednio do średnicy stropnicy. Stropnica musi wypełniać cały olunek.

Wiązanie polskie jest bardzo łatwe do wykonania. Obudowa drewniana z wiązaniami polskimi dobrze pracuje przy nacisku pionowym na stropnicę.Wadą tej wiązania polskiego jest to, że stojaki mają tendencję do zsuwania się do wyrobiska. Aby temu zapobiec, przy ciśnieniach bocznych montujemy podstropnice czyli rozpory.

Obudowa drewniana – wiązanie niemieckie

Wiązanie niemieckie obudowy drewnianej – wiązanie to wymaga wysokiej precyzji wykonania. Wiązanie niemieckie bardzo dobrze pracuje przy ciśnieniu bocznym oraz pionowym z góry.

Obudowa drewniana – wiązanie szwedzkie

Wiązanie szwedzkie obudowy drewnianej – wiązanie szwedzkie stosowane jest przy ciśnieniach występujących od stropu i ociosów. Wiązanie szwedzkie polega na styku płaszczyzny stojaka i stropnicy pod określonym kątem.

Obudowa drewniana – wiązanie na czop

Obudowa drewniana – wiązanie na cios

Stojaki cierne Valent – stojak natychmiastpodporowy Valent. Budowa i opis stojaków ciernych typu Valent.

Budowa stojaka Valent (stojak cierny)

Opis rysunku:
1. spodnik
2. rdzennik
3. zamek
4. stopa
5. głowica
6. dwa kliny

Po rozparciu stojaka Valent za pomocą podciągnika (podciągarki) i do stojaków Valent zwanej potocznie knarą, zabijamy (wbijamy) kliny, które w żargonie górniczym nazywane są śledziami. Potoczną nazwą głowicy stojaka Valent jest koronka.

Od czego zależy podporność stojaka Valent? Wartość podporności zależy od siły zakleszczenia zamka oraz od współczynnika tarcia materiału elementów zamka.

Stojak cierny Valent SN-400/710
Wysokość maksymalnego stojaka wysuniętego w mm: 710
Wysokość stojaka zsuniętego w mm (głowica stała): 500
Wysokość stojaka zsuniętego w mm(głowica wymienna): 558
Podporność nominalna w kN: 400
Podporność robocza w kN: 400 ± 20%
Podporność szczytowa w kN: 600
Podporność na obciążenia dynamiczne 28×10⁴ J: TAK

Stojak cierny Valent SN-400/800
Wysokość maksymalnego stojaka wysuniętego w mm: 800
Wysokość stojaka zsuniętego w mm (głowica stała): 545
Wysokość stojaka zsuniętego w mm(głowica wymienna): 603
Podporność nominalna w kN: 400
Podporność robocza w kN: 400 ± 20%
Podporność szczytowa w kN: 600
Podporność na obciążenia dynamiczne 28×10⁴ J: TAK

Stojak cierny Valent SN-400/900
Wysokość maksymalnego stojaka wysuniętego w mm: 900
Wysokość stojaka zsuniętego w mm (głowica stała): 595
Wysokość stojaka zsuniętego w mm(głowica wymienna): 653
Podporność nominalna w kN: 400
Podporność robocza w kN: 400 ± 20%
Podporność szczytowa w kN: 600
Podporność na obciążenia dynamiczne 28×10⁴ J: TAK

Stojak cierny Valent SN-400/1000
Wysokość maksymalnego stojaka wysuniętego w mm: 1000
Wysokość stojaka zsuniętego w mm (głowica stała): 649
Wysokość stojaka zsuniętego w mm(głowica wymienna): 708
Podporność nominalna w kN: 400
Podporność robocza w kN: 400 ± 20%
Podporność szczytowa w kN: 600
Podporność na obciążenia dynamiczne 28×10⁴ J: TAK

Stojak cierny Valent SN-400/1120
Wysokość maksymalnego stojaka wysuniętego w mm: 1120
Wysokość stojaka zsuniętego w mm (głowica stała): 709
Wysokość stojaka zsuniętego w mm(głowica wymienna): 768
Podporność nominalna w kN: 400
Podporność robocza w kN: 400 ± 20%
Podporność szczytowa w kN: 600
Podporność na obciążenia dynamiczne 28×10⁴ J: TAK

Stojak cierny Valent SN-400/1250
Wysokość maksymalnego stojaka wysuniętego w mm: 1250
Wysokość stojaka zsuniętego w mm (głowica stała): 774
Wysokość stojaka zsuniętego w mm(głowica wymienna): 833
Podporność nominalna w kN: 400
Podporność robocza w kN: 400 ± 20%
Podporność szczytowa w kN: 600
Podporność na obciążenia dynamiczne 28×10⁴ J: TAK

Stojak cierny Valent SN-400/1400
Wysokość maksymalnego stojaka wysuniętego w mm: 1400
Wysokość stojaka zsuniętego w mm (głowica stała): 849
Wysokość stojaka zsuniętego w mm(głowica wymienna): 908
Podporność nominalna w kN: 400
Podporność robocza w kN: 400 ± 20%
Podporność szczytowa w kN: 600
Podporność na obciążenia dynamiczne 28×10⁴ J: TAK

Stojak cierny Valent SN-400/1600
Wysokość maksymalnego stojaka wysuniętego w mm: 1600
Wysokość stojaka zsuniętego w mm (głowica stała): 949
Wysokość stojaka zsuniętego w mm(głowica wymienna): 1008
Podporność nominalna w kN: 400
Podporność robocza w kN: 400 ± 20%
Podporność szczytowa w kN: 600
Podporność na obciążenia dynamiczne 28×10⁴ J: TAK

Stojak cierny Valent SN-400/1800
Wysokość maksymalnego stojaka wysuniętego w mm: 1800
Wysokość stojaka zsuniętego w mm (głowica stała): 1049
Wysokość stojaka zsuniętego w mm(głowica wymienna): 1108
Podporność nominalna w kN: 400
Podporność robocza w kN: 400 ± 20%
Podporność szczytowa w kN: 600
Podporność na obciążenia dynamiczne 28×10⁴ J: TAK

Stojak cierny Valent SN-400/2000
Wysokość maksymalnego stojaka wysuniętego w mm: 2000
Wysokość stojaka zsuniętego w mm (głowica stała): 1149
Wysokość stojaka zsuniętego w mm(głowica wymienna): 1208
Podporność nominalna w kN: 400
Podporność robocza w kN: 400 ± 20%
Podporność szczytowa w kN: 600
Podporność na obciążenia dynamiczne 28×10⁴ J: TAK

Stojak cierny Valent SN-400/2240
Wysokość maksymalnego stojaka wysuniętego w mm: 2240
Wysokość stojaka zsuniętego w mm (głowica stała): 1269
Wysokość stojaka zsuniętego w mm(głowica wymienna): 1328
Podporność nominalna w kN: 400
Podporność robocza w kN: 400 ± 20%
Podporność szczytowa w kN: 600
Podporność na obciążenia dynamiczne 28×10⁴ J: TAK

Stojak cierny Valent SN-400/2500
Wysokość maksymalnego stojaka wysuniętego w mm: 2500
Wysokość stojaka zsuniętego w mm (głowica stała): 1399
Wysokość stojaka zsuniętego w mm(głowica wymienna): 1458
Podporność nominalna w kN: 400
Podporność robocza w kN: 400 ± 20%
Podporność szczytowa w kN: 600
Podporność na obciążenia dynamiczne 28×10⁴ J: TAK

Stojak cierny Valent SN-315/2800
Wysokość maksymalnego stojaka wysuniętego w mm: 2800
Wysokość stojaka zsuniętego w mm (głowica stała): 1549
Wysokość stojaka zsuniętego w mm(głowica wymienna): 1608
Podporność nominalna w kN: 315
Podporność robocza w kN: 315 ± 20%
Podporność szczytowa w kN: 472,5
Podporność na obciążenia dynamiczne 28×10⁴ J: TAK

Stojak cierny Valent SN-250/3150
Wysokość maksymalnego stojaka wysuniętego w mm: 3150
Wysokość stojaka zsuniętego w mm (głowica stała): 1724
Wysokość stojaka zsuniętego w mm(głowica wymienna): 1783
Podporność nominalna w kN: 250
Podporność robocza w kN: 250 ± 20%
Podporność szczytowa w kN: 375
Podporność na obciążenia dynamiczne 28×10⁴ J: TAK

Stojak cierny Valent SN-250/3550
Wysokość maksymalnego stojaka wysuniętego w mm: 3550
Wysokość stojaka zsuniętego w mm (głowica stała): 1924
Wysokość stojaka zsuniętego w mm(głowica wymienna): 1983
Podporność nominalna w kN: 250
Podporność robocza w kN: 250 ± 20%
Podporność szczytowa w kN: 375
Podporność na obciążenia dynamiczne 28×10⁴ J: TAK

Stojak cierny Valent SN-250/4000
Wysokość maksymalnego stojaka wysuniętego w mm: 4000
Wysokość stojaka zsuniętego w mm (głowica stała): 2374
Wysokość stojaka zsuniętego w mm(głowica wymienna): 2378
Podporność nominalna w kN: 250
Podporność robocza w kN: 250 ± 20%
Podporność szczytowa w kN: 375
Podporność na obciążenia dynamiczne 28×10⁴ J: TAK

Stojak cierny Valent SN-250/4250
Wysokość maksymalnego stojaka wysuniętego w mm: 4250
Wysokość stojaka zsuniętego w mm (głowica stała): 2624
Wysokość stojaka zsuniętego w mm(głowica wymienna): 2628
Podporność nominalna w kN: 250
Podporność robocza w kN: 250 ± 20%
Podporność szczytowa w kN: 375
Podporność na obciążenia dynamiczne 28×10⁴ J: TAK

Stojak cierny Valent SN-200/4500
Wysokość maksymalnego stojaka wysuniętego w mm: 4500
Wysokość stojaka zsuniętego w mm (głowica stała): 2874
Wysokość stojaka zsuniętego w mm(głowica wymienna): 2878
Podporność nominalna w kN: 200
Podporność robocza w kN: 200 ± 25%
Podporność szczytowa w kN: 300
Podporność na obciążenia dynamiczne 28×10⁴ J: TAK

Zagrożenia w górnictwie

Ogólnie zagrożenia występujące w kopalniach możemy podzielić na kilka podstawowych grup.

Wyróżniamy następujące zagrożenia w górnictwie:

• Zagrożenia techniczne
• Zagrożenia naturalne
• Zagrożenia wynikające z pracy pod ziemią
• Zagrożenia czynnikiem ludzkim
• Zagrożenia pożarowe
• Zagrożenia wynikające z prowadzenia robót strzałowych
• Zagrożenia czynnikami higienicznymi

Zagrożenia w górnictwie – ZAGROŻENIA TECHNICZNE to zagrożenia pochodzące od maszyn i urządzeń zabudowanych i pracujących w zakładzie górniczym w rejonie których przebywają pracownicy oraz zagrożenia porażenia prądem elektrycznym, zagrożenia od urządzeń hydrauliki ciśnieniowej sprężonego powietrza.

Zagrożenia w górnictwie – ZAGROŻENIA NATURALNE :

Zagrożenia w górnictwie –  zagrożenie wodne (I, II i III stopień)

I stopień zagrożenia wodnego

• zbiorniki i cieki wodne na powierzchni, poziomy wodonośne izolowane kompleksem skał nieprzepuszczalnych, ciągłych od wyrobisk;
• zbiorniki wodne w zrobach i nieczynnych wyrobiskach są izolowane od wyrobisk istniejących lub planowanych
• – ze zbiorników w wyrobiskach podziemnych i z poziomów wodonośnych odprowadzono zasoby statyczne, a dopływ z zasobów dynamicznych jest ujmowany na bieżąco przez system pomp

II stopień zagrożenia wodnego

• zbiorniki i cieki wodne na powierzchni mogą spowodować zawodnienie wyrobisk
• występują uskoki nośne rozpoznane pod względem zawodnienia i lokalizacji
• występują otwory wiertnicze niezlikwidowane prawidłowo, jeżeli mogą one spowodować przepływ wód do wyrobisk

III stopień zagrożenia wodnego

• zbiorniki lub cieki wodne na powierzchni stwarzają możliwość bezpośredniego wdania się wody do wyrobisk
• bezpośrednio w otoczeniu jest poziom wodonośny typu szczelinowo-kawernistego
• w spągu wyrobisk jest woda pod ciśnieniem
• są uskoki wodonośne nierozpoznane dostatecznie
• może dojść do wdania się kurzawki do wyrobisk

Zagrożenia w górnictwie –  zagrożenie metanowe (I, II, III, IV kategoria)

• I kategoria zagrożenia metanowego jeżeli stwierdzono występowanie metanu pochodzenia naturalnego w ilości 0,1 – 2,5 mg w przeliczeniu na czystą substancję węglową
• II kategoria zagrożenia metanowego jeżeli stwierdzono występowanie metanu pochodzenia
• III kategoria zagrożenia metanowego jeżeli stwierdzono występowanie metanu pochodzenia
• IV kategoria zagrożenia metanowego jeżeli stwierdzono występowanie metanu pochodzenia naturalnego w ilości > 8 m3/mg w przeliczeniu na czystą substancję węglową

Zagrożenia w górnictwie – zagrożenie tąpaniami (I, II, III stopień)

• Do I stopnia zagrożenia tąpaniami zalicza się pokłady lub ich części zalegające
  w górotworze skłonnym do tąpań, w których:

a) dokonano odprężenia  przez wybranie pokładu odprężającego z zawałem stropu w odległości nie większej niż 50m pod pokładem odprężanym lub 20m nad tym pokładem, przez wybranie pokładu odprężającego z podsadzką hydrauliczną w odległości nie większej niż 30m pod pokładem odprężanym lub 15m nad tym pokładem, w przypadku grubego pokładu – przez czyste wybranie warstwy tego pokładu, nie zachowując parametrów określonych w lit. a)-c), ale wyniki badań i opinia
rzeczoznawcy uzasadniają takie zaliczenie w związku z występującymi warunkami
geologiczno-górniczymi oraz własnościami geomechanicznymi pokładu i skał
otaczających,

b) po odprężeniu tąpania nie występują.

• Do II stopnia zalicza się pokłady lub ich części zalegające w górotworze skłonnym
  do tąpań, w którym nie dokonano odprężenia przez wybranie pokładu sąsiedniego, ale
  wyniki badań i opinia rzeczoznawcy uzasadniają takie zaliczenie w związku z
  występującymi warunkami geologiczno-górniczymi oraz własnościami
  geomechanicznymi pokładu i skał otaczających

• Do III stopnia ZT zalicza się pokłady lub ich części zalegające w górotworze skłonnym
  do tąpań, w których nie dokonano odprężenia przez wybranie pokładu sąsiedniego lub
  wystąpiło tąpnięcie, pomimo dokonanego wcześniej odprężenia.

Zagrożenia w górnictwie – zagrożenie wybuchem pyłu węglowego

Klasy zagrożenia wybuchem pyłu węglowego dla pokładów węgla.

• Do klasy A zagrożenia wybuchem pyłu węglowego zalicza się pokłady węgla lub ich części, wraz z wyrobiskami drążonymi w tych pokładach lub częściach, w których występuje pył węglowy zabezpieczony w sposób naturalny.
• Do klasy B zagrożenia wybuchem pyłu węglowego zalicza się pokłady węgla lub ich części, wraz z wyrobiskami drążonymi w tych pokładach lub częściach, które nie spełniają wymagań dla klasy A.

 Klasy zagrożenia wybuchem pyłu węglowego dla wyrobisk lub ich części.

• Do klasy A zagrożenia wybuchem pyłu węglowego zalicza się wyrobiska lub ich części, w których występuje pył węglowy zabezpieczony w sposób naturalny lub nie ma odcinków z pyłem kopalnianym niezabezpieczonym w sposób naturalny, dłuższych niż 30 m, przy czym odległość między tymi odcinkami nie może być mniejsza niż 100 m.
• Do klasy B zagrożenia wybuchem pyłu węglowego zalicza się wyrobiska lub ich części, które nie spełniają wymagań dla klasy A.

Zagrożenia w górnictwie – ZAGROŻENIA CZYNNIKAMI HIGIENICZNYMI to zagrożenia, których stopień natężenia jest mierzalny i oszacowane są stosowne normy określające poziom zagrożenia np. zagrożenia pyłami szkodliwymi dla zdrowia, oświetlenie czy hałas.

Zagrożenia w górnictwie – ZAGROŻENIA WYNIKAJĄCE Z PRACY POD ZIEMIĄ to zagrożenia związane z warunkami górniczymi, nachyleniem wyrobisk, ograniczoną przestrzenią roboczą czy zagrożenia ze strony górotworu.

Zagrożenia w górnictwie – ZAGROŻENIA CZYNNIKIEM LUDZKIM to zagrożenia wynikające z nadmiernej rutyny, pewności we własne umiejętności, złej organizacji pracy, złej kondycji psychofizycznej pracownika, ze świadomego wykonywania prac wbrew istniejącym i obwiązującym przepisom i instrukcjom.

Zagrożenia w górnictwie – ZAGROŻENIA POŻAROWE to zagrożenia pożarami endogenicznymi (samozapłon) i egzogenicznymi.

Tworzenie się węgla – powstawanie węgla czyli jak powstaje węgiel

W procesach tworzenia się złóż węglowych geologia historyczna rozróżnia dwa główne okresy:

• Okres pierwszy

Okres ery paleozoicznej, obejmujący karbon dolny i górny oraz perm. W okresie tym, czyli permsko-karbońskim, powstały główne złoża węglowe Europy (Zagłębie Górno- i Dolnośląskie), Ameryki Północnej, Australii, Syberii i wschodniej Azji. Proces tworzenia się złóż węglowych rozpoczął się na obszarze północno-zachodnim półkuli północnej i stopniowo rozprzestrzeniał się w kierunku południowo-wschodnim.

• Okres drugi

Okres ery mezozoicznej (kreda) i kenozoicznej (trzeciorzęd). Okres ten ma jakościowo mniejsze znaczenie odpoprzedniego. W okresie tym powstały prawie wszystkie złoża węgla brunatnego i lignitów (Ameryka Północna, Francja, Niemcy, Włochy, Austria, Węgry, Jugosławia, Japonia i Indonezja). Ten proces tworzenia się złóż węglowych także rozpoczął się w północno-zachodniej części półkuli północnej; ogromne zagłębia węglowe w zachodniej części Ameryki Północnej, rozciągające się od Utah do Alaski, powstały w końcu okresu kredowego. W Europie złoża węgla brunatnego w południowej Francji, środkowych Niemczech, Austrii, Włoszech, Jugosławii i na Węgrzech powstały w okresie kredy i eocenu. Główne złoża węgla brunatnego oraz trzeciorzędowe węgle w Japonii, Indonezji i Patagonii utworzyły się w okresie mioceńskim. Natomiast złoża torfu powstały w okresie czwartorzędu.

Wyświetl cały tekst »

Katastrofy górnicze – największe katastrofy górnicze w Polsce

Wypadki i katastrofy w górnictwie Polskim.

Rok 1565. Pole górnicze Złoty Osioł w Złotym Stoku. Zginęło 59 osób.

Rok 1880. Kopalnia Węgla Kamiennego Ludmiła (później Stary Renard) w Sosnowcu. Zginęło około 200 osób. Kurzawka zalała wyrobiska. W późniejszym czasie próbowano odwodnić wyrobiska, ale podjęte kroki okazały się nieefektywne.

Rok 1896. Kopalnia Węgla Kamiennego Kleofas w Katowicach (Cesarstwo Niemieckie). W nocy z 3 na 4 maja 1896 roku zginęło 105 osób. Przez nieostrożność maszynisty, Karola Kotta, który wywołał pożar. Do pożaru doszło przy przelewaniu nafty do płonącej lampy. W wyniku pożaru i zatrucia trującymi gazami zginęło 105 górników spośród 144 znajdujących się w rejonie katastrofy.

Rok 1913. Kopalnia Węgla Kamiennego Emma, później KWK Marcel w Radlinie. 7 grudnia 1913 roku na skutek pożaru wywołanego zwarciem instalacji elektrycznej zginęło 17 osób.

Rok 1922. Kopalnia Węgla Kamiennego Artur, później KWK Siersza w Trzebini. 3 sierpnia 1922 roku, woda która wdarła się z potoku Kozibród spowodowała śmierć 28 osób.

Wyświetl cały tekst »

Wypadki w górnictwie – wypadki górnicze : KWK Bielszowice 12.09.2015

W dniu 12 września 2015 roku w Kompani Węglowej S.A. oddział Bielszowice w Rudzie Śląskiej miał miejsce wypadek śmiertelny, któremu uległ 32 letni pracownik robót przygotowawczych (GRP) pracujący w górnictwie 8 lat. Na nocnej zmianie, sztygar oddziałowy skierował czterech pracowników do transportu obrotnicy kombajnu chodnikowego AM-50Z-W z poziomu 840m do przodka drążonej przecinki ściany 310. Na stacji nadawczo-odbiorczej na dwóch hakach wciągników typu WK-3,2 podwieszonych do wózków jezdnych zestawu transportowego kolejki KSP-16 zwieszona była obrotnica kombajnu o masie około 5,5 tony i wymiarach 1,5m (szerokość) x 1,94m (długość). Po przejechaniu odcinka około 180 metrów w chodniku 8W, zestaw transportowy zatrzymał się w miejscu, gdzie nachylenie wyrobiska wynosiło około 22 stopnie. Dalszy transport był niemożliwy z uwagi na nadmierny ciężar transportowanego elementu. Przodowy zespołu polecił cofnąć zestaw transportowy o około 90 metrów i opuścić obrotnicę na spąg. Wyświetl cały tekst »

Typy węgla

Węgiel płomienny:
Wyróżnik: 31.1

Zawartość części lotnych Vdaf :
Powyżej 28%

Zdolność spiekania RI :
Poniżej lub równe 5

Dylatacja b :
Nie normalizuje się

Ciepło spalania Qsdaf, kJ/kg :
Poniżej lub równe 31000

Ogólna charakterystyka technologiczna węgla i jego zastosowanie:
Duża zawartość części lotnych, wynosząca. Z reguły 35-44%, praktycznie brak zdolności spiekania; węgiel energetyczny do wszystkich typów palenisk rusztowych i pyłowych; węgiel do czadnic Wyświetl cały tekst »

Górnictwo : przeróbka mechaniczna węgla – wzbogacenie w cieczach ciężkich

Wzrost trudności wzbogacania surowych kopalin użytecznych, spowodowany wzrostem zawartości w nich przerostów, a więc ziarn o gęstości mieszczącej się pomiędzy gęstością ziarn zaliczanych do koncentratu i ziarn zaliczanych do odpadów, wymaga zastoso­wania ośrodka (w którym przebiega proces wzbogacania), którego gęstość jest dostosowana do gęstości rozdziału. Tego rodzaju ośro­dek wzbogacania jest stosowany również w tych przypadkach, gdy jest wymagany bardzo dokładny rozdział materiału surowego o wy­sokiej jednorodności parametrów jakościowych otrzymywanych koncentratów. Takim ośrodkiem są ciecze ciężkie. Wyświetl cały tekst »

Wzbogacanie ręczne węgla w zakładzie przeróbczym.

Ręczne usuwanie ziarn skały płonnej z materiału surowego lub, w niektórych przypadkach, wybieranie ziarn cennej kopaliny uży­tecznej z urobku surowego nazywa się wzbogacaniem ręcznym. Wzbogacanie ręczne stosowane jako operacja główna zastępuje wzbogacanie mechaniczne klas ziarnowych, których wymiar jest dostatecznie duży i pozwala na szybkie odróżnienie ziarn skały płonnej od ziarn kopaliny użytecznej. Coraz częściej stosowanie wzbogacania ręcznego ogranicza się do usuwania ziarn skały płon­nej jedynie z najgrubszych klas ziarnowych materiału surowego i to w zakresie operacji przygotowawczej, a więc z ograniczoną dokładnością; najczęściej stosuje się wzbogacanie ręczne klasy ziar­nowej o wymiarze powyżej 200 (125) mm przed jej rozdrabianiem i późniejszym wzbogacaniem mechanicznym. Wyświetl cały tekst »

Podstawowym zadaniem przeróbki mechanicznej jest wzbogacanie kopalin użytecznych, polegające na wydzieleniu z materia-surowego, urobionego w kopalni głębinowej lub odkrywce, możli­wie czystych ziarn użytecznych, ewentualnych zrostów minerału użytecznego ze skałą płonną oraz możliwie czystych ziarn odpadów pozbawionych składnika użytecznego. Proces wzbogacania powi­nien być tak opracowany technologicznie, a następnie rozwiązany technicznie, aby w koncentracie uzyskać maksymalną ilość cen­nych ziarn kopaliny użytecznej przy możliwie najmniejszych ich stratach w odpadach. Wyświetl cały tekst »